Η πόλη του Ασουάν

Το Ασουάν είναι η πιο ηλιόλουστη πόλη της Αιγύπτου και υπήρξε από παλιά ακριτική πόλη. Βρίσκεται περίπου 130 χιλιόμετρα νότια του Λούξορ και έχει καθαρά αφρικανική ατμόσφαιρα. Έχει το προνόμιο να βρίσκεται σε μια από τις ωραιότερες θέσεις στον Νείλο και είναι αρκετά μικρή ώστε να μπορείς να την περπατήσεις, ακόμα κι αν πηγαίνεις με το νωχελικό βάδισμα των κατοίκων της.

Η ζωή εδώ είναι αργόσυρτη, μπορείς μέρες ολόκληρες να ξεμουδιάζεις και να χαλαρώνεις αργοπερπατώντας πάνω-κάτω στην πλατιά όχθη -Κορνίς τη λένε εδώ- χαζεύοντας τα ιστιοφόρα να χαράζουν τον ορίζοντα με τα ψηλά κατάρτια τους ή να στρογγυλοκάθεσαι σε πλωτά εστιατόρια και να ξεκοκκαλίζεις το ολόφρεσκο ψάρι σου ακούγοντας μουσική από τη Νουβία.

Στο Ασουάν ο Νείλος είναι στα καλύτερά του, κυλώντας μέσα στην κεχριμπαρένια έρημο και τους γρανιτένιους βράχους, δημιουργώντας σμαραγδένια νησάκια με συστάδες από φοινικόδενδρα και τροπικά φυτά. Ας εξερευνήσουμε το σουκ (ένα είδος σκεπαστής λαϊκής αγοράς-παζαριού), γεμάτο από τις μυρωδιές και τα χρώματα των μπαχαρικών, αρώματα, μαντήλια και καλάθια. Ας απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα πίνοντας το τσάι μας εκεί που ο Νείλος δημιουργεί τον πρώτο καταρράχτη του (με δύο ρο, για να ακούγεται και ο αχός του!). Από την αρχή του 19ου αιώνα, το Ασουάν έγινε ο αγαπημένος τόπος χειμερινής διαμονής των Ευρωπαίων, και όχι μόνο. Εμείς σας λέμε πως είναι και το κατάλληλο μέρος να ξεφύγουμε από αυτά που καθημερινά μας στοιχειώνουν.

Κάθε βράδυ χορευτές και μουσικοί από τη Νουβία δίνουν παραστάσεις στο Πολιτιστικό Κέντρο, πολύ κοντά στο Κορνίς. Λαογραφικές ομάδες αναπαριστούν σκηνές από την ζωή στα χωριά και χορεύουν τους ψευτοπολεμικούς χορούς με ραβδιά, από τη Νουβία. Ο ντόπιοι εδώ μιλούν Νουβιακά, μια διάλεκτο των Αιγυπτιακών με περισσότερες αφρικανικές προσμείξεις και με τον άνεμο, λες, της ερήμου. Δεν μας φεύγει ούτε στιγμή από το νου ‘Ο Μεγάλος Αμπάι’, το πανέμορφο βιβλίο του Μιχάλη Μοδινού για το Νείλο και την αναζήτηση των πηγών του.

Αυτή καθαυτή η πόλη κάθεται στην ανατολική όχθη του Νείλου. Ήρθαμε ως εδώ, δεν κάνει να φύγουμε χωρίς να δούμε τον ‘Ημιτελή Οβελίσκο’ και τις δύο ελληνορωμαϊκές σαρκοφάγους, καθώς και τον ημιτελή κολοσσό μισοθαμμένο στην άμμο, δεν κάνει να φύγουμε χωρίς να επισκεφθούμε τον ναό στο νησί Φίλαι.

Το νησί Ελεφαντίνη, το μεγαλύτερο στην περιοχή, είναι γεμάτο με πανάρχαια τεχνήματα από τους προ-δυναστειακούς χρόνους και μετά. Αμέσως μετά είναι το νησί Κίτσενερ, (Geziret el-Nabatat). Ονομάστηκε έτσι από τον Οράτιο Κίτσενερ, Άγγλο στρατηγό (1850-1916), που ήλθε εδώ με σκοπό να αναδιοργανώσει τον αιγυπτιακό στρατό ώστε να παραμείνει η Αίγυπτος υποτελής στους Άγγλους (πράγμα που έγινε μέχρι το 1950) και να επιτεθεί μετά στους σουδανούς Μαχντί (επίθεση που τον έκανε γνωστό για τη θηριωδία του). Τελικά, οι καιροί δύσκολο να τους εξηγήσεις, του έκαναν δώρο αυτό το νησάκι, που αυτός το γέμισε με τροπικά φυτά, που συνεχίζουν να ευδοκιμούν και μετά το φυλλορρόισμα της αγγλικής κυριαρχίας στην περιοχή!

Λίγο ανάντη του ποταμού βρίσκεται ο τάφος του Αγά Χαν, που πέθανε το 1957, ένας τάφος που η απλότητά του σε ξαφνιάζει, μετά από τη ζωή που είχε κάνει ο μακαρίτης. Ακόμα λίγο πιο ανάντη του Νείλου υπάρχει το παλιό φράγμα του Ασουάν, φτιαγμένο από τους Άγγλους, που μολονότι επεκτάθηκε και ψήλωσε δεν ήταν αρκετό για να τιθασεύσει τον Νείλο για να αρδεύσει την Αίγυπτο. Γι’ αυτό, μετά, χτίστηκε το τερατόμορφο Νέο Φράγμα που δημιούργησε την λίμνη Νάσερ, και ένα σωρό οικολογικά προβλήματα, παράλληλα με τα καλά του. Αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία, σχετίζεται με την άλλη Αίγυπτο, αυτήν που ‘ανήκει στην Δύση’, θα τη βρείτε σε άλλο μας κείμενο, εδώ ήλθαμε για να χαλαρώσουμε !