Ένα ποίημα του Φρειδερίκου Νίτσε για τη Βενετία
Στις 20 Νοεμβρίου 2009, στη στήλη "Το Διαβατήριο της Παρασκευής" της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία", δημοσιεύθηκε το ποίημα του Φρειδερίκου Νίτσε "Βενετία", στα Γερμανικά και στα Ελληνικά, σε μετάφραση του Βασίλη Ζηλάκου. Επειδή δεν το θεωρούμε ως διαβατήριο μόνο της Παρασκευής, αλλά και ως τέτοιο του "Αισθαντικού Ταξιδευτή", το αναδημοσιεύουμε, αφιερωμένο σε όσους έχουν μέσα τους μία ψυχή σαν του ποιητή: Ψυχή έγχορδο όργανο...
ΒΕΝΕΤΙΑ 
Σ' ένα γεφύρι στεκόμουν
Δεν πάει πολύς καιρός· ήταν η νύχτα μελιχρή.
Από μακριά ένα τραγούδι ερχόταν:
Σαν σταγόνα πλήθαινε από χρυσάφι
Πάνω στου νερού την τρεμάμενη όψη. Γόνδολες,
Φώτα και μουσικές, μεθυσμένα, έπλεαν στο λυκόφως.
Έγχορδο όργανο, η ψυχή μου,
Από αθέατη δύναμη δονούμενη, εντός μου τραγουδούσε,
Κάποιο τραγούδι γόνδολας ριγώντας κρυφά
Από πολύχρωμη ευτυχία.
Την άκουγε, άραγε, κανείς;
Φρειδερίκος Νίτσε (1844-1900)
Μετάφραση Βασίλης Ζηλάκος
VENEDIG
An der Brucke stand
Jϋngst ich in brauner Nacht.
Fernher kam Gesang:
Goldener Tropfen quoll's
Uber die zitternde Flache weg.
Gondeln, Lichter, Musik -Trunken schwamm's in die Dammrung hinaus...
Meine Seele, ein Saitenspiel,
Sang sich, unsichtbar beruhrt,
Heimlich ein Gondellied dazu,
Zitternd vor bunter Seligkeit.
- Horte jemand ihr zu?...
Friedrich Nietzsche (1844-1900) |
|
