Δελφοί: Ο Αρχαιολογικός Χώρος και το Μουσείο

Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ο Αρχαιολογικός Χώρος των Δελφών, σε θέση που μόνο οι θεοί μπορούσαν να διανοηθούν και να δημιουργήσουν, είναι από τα πιο σημαντικά αρχαία κληροδοτήματα της πατρίδας μας. Το μέγεθος της συμβολής των Δελφών στη εξέλιξη του αρχαίου πολιτισμού συνολικά δεν μπορεί ακριβώς να αποτιμηθεί.

Οι πρώτες ανασκαφές άρχισαν το 1838, πήραν συστηματική μορφή το 1893 και συμπληρώθηκαν το 1935. Στα υστερότερα χρόνια έγιναν κυρίως έργα συντήρησης και αναστηλώσεων. Το Ιερό του Απόλλωνα με τους Θησαυρούς (κτήρια στα οποία οι αρχαίες πόλεις-κράτη διατηρούσαν τα αφιερώματά τους και τα λατρευτικά αγγεία τους), οι Ναοί και ο Περίβολος, βρίσκονται στη νότια όψη του Παρνασσού, στα δεξιά μας ερχόμενοι από Αράχοβα. Στο κέντρο του Ιερού βρίσκεται ο επιβλητικός Δωρικός ναός του Απόλλωνα.

Η Ιερά Οδός που οδηγεί στο ναό έχει, και στις δύο πλευρές, τα κτήρια των Θησαυρών, διάφορα μνημεία και αναθήματα. Βορειοδυτικά του ναού είναι το θέατρο, με 5000 θέσεις, όπου γίνονταν οι Δελφικές Γιορτές. Αυτές είχαν σαν κεντρικό θέμα την αναπαράσταση της νίκης του Απόλλωνα επί του φιδιού Πύθωνα, γι΄αυτό και οι σχετικοί αγώνες ονομάστηκαν Πύθια, όνομα που υιοθετήθηκε και από τις κατά καιρούς γυναίκες-μάντεις. Λίγο πιο δυτικά, και κάπως πιο ψηλά από το θέατρο, είναι το στάδιο όπου διεξάγοντανταν τα Πύθια.

Στα δεξιά της εισόδου του Ιερού βρίσκεται η Κασταλία Πηγή, όπου η Πυθία πλενόταν πριν καθίσει στη θέση απ’ όπου θα έλεγε τις προφητείες της. Αριστερά, κάτω από το δρόμο, βρίσκεται το Ιερό της Προναίας Αθηνάς. Πολλά ευρήματα συνηγορούν στο ότι το συγκεκριμμένο Ιερό ήταν αφιερωμένο, ήδη από την Μυκηναϊκή Εποχή, σε μια γυναικεία θεότητα. Ο Θόλος, ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα αρχιτεκτονήματα της αρχαιότητας, βρίσκεται δίπλα στον ναό που προαναφέραμε. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε τη χρήση του.

 Για να δείτε μία συλλογή φωτογραφιών από τον Αρχαιολογικό Χώρο των Δελφών παρακαλούμε κάντε κλικ ΕΔΩ

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Το Μουσείο των Δελφών θεωρείται πως είναι μεταξύ των τριών σπουδαιότερων τοπικής αναφοράς μουσείων στην Ελλάδα, μαζί με αυτά της Ακρόπολης της Αθήνας και του Ηρακλείου στην Κρήτη. Η διάκριση γίνεται για να μην γίνει σύγκριση με «πολυσυλλεκτικά» μουσεία, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό της Αθήνας ή το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Τα τοπικά μουσεία υπερέχουν για την ένταση των εντυπώσεων που αφήνουν στον επισκέπτη, αφού παρουσιάζουν τα εκθέματα σε στενή σύνδεση με τον τόπο στον οποίο βρέθηκαν, σε άμεση σχέση με τον πολιτισμικό και θρησκευτικό τους ρόλο.

Το πρώτο μουσείο στους Δελφούς χτίστηκε το 1903, πάνω σε σχέδια του Γάλλου αρχιτέκτονα Tournaire, και ο κτήριο αυτό ενσωματώθηκε σε άλλο, μεγαλύτερο, που χτίστηκε το 1938. Η αναδιάταξη και παρουσίαση των εκθεμάτων έγινε βαθμιαία και ολοκληρώθηκε το 1980. Μία νέα αίθουσα προστέθηκε το 1974, για να εκτεθούν τα χρυσά και από ελεφαντόδοντο ευρήματα των ανασκαφών στο Ιερό. Ένα νέο σχέδιο για την παραπέρα επέκταση του μουσείου, με σκοπό την καλύτερη παρουσίαση των εκθεμάτων, και την βελτίωση της όψης του κτηρίου ολοκληρώθηκε πρόσφατα από το Υπουργείο Πολιτισμού. Χαρακτηριστικά του "νέου" μουσείου είναι οι βιοκλιματικές μέθοδοι φωτισμού, προθήκες με «αόρατα» τζάμια και πρότυπες μέθοδοι συντήρησης και αποκατάστασης των θραυσμάτων. Γι’ αυτό το σκοπό το μουσείο παρέμεινε κλειστό για περίπου ένα χρόνο. Όπως αναφέραμε ήδη, το μουσείο είναι δυναμικά ενσωματωμένο στο Ιερό και στις 13 αίθουσές του, όλες στο ισόγειο, στεγάζει μερικά πολύ σημαντικά γλυπτά της Αρχαϊκής, Κλασικής και Ελληνιστικής περιόδου, συμπεριλαμβανομένου του «Ομφαλού της Γης» (Ελληνιστικό ή Ρωμαϊκό αντίγραφο του Ιερού Λίθου), της «Σφίγγας των Ναξίων» (550 π.Χ.), του αγάλματος του Αντίνοου, του αγάλματος του Αγία, πρωταθλητή στο Παγκράτιο, των Μετοπών από τους Θησαυρούς των Σικυονίων και των Αθηναίων, της Καρυάτιδας και του Ζεφύρου από το Θησαυρό των Σιφνίων, της Κεφαλής του Διονύσου, αγγείων, κι άλλων μορφών και ζωφόρων από διάφορους Θησαυρούς, των δύο Κούρων, γνωστών ως Κλέοβις και Βίτων, χρυσελεφαντίνων αναθημάτων από το Ιερό, και πάνω από όλα, του Ηνίοχου των Δελφών, που τώρα έχει την πολυτέλεια να καταλαμβάνει μόνος του μια ολόκληρη αίθουσα.