Άργος: Μία μέρα το 547 π.Χ.

Μια και η Ελληνική Ιστορία μοιάζει με παραμύθι, ας διηγηθούμε τί έγινε στο Άργος μία μέρα του 547 π.Χ., σαν παραμύθι. Το Άργος έκανε μερικές κινήσεις για να ξαναπεράσει η γειτονική του Κυνουρία, που ήταν υπό Σπαρτιατική επικυριαρχία, στον έλεγχό του. Οι Λακεδαιμόνιοι, όταν το πληροφορήθηκαν, πρότειναν να αποφασιστεί το θέμα όχι με κανονικό πόλεμο (είχαν άλλα τρεξίματα τότε), αλλά με ένα μίνι πόλεμο, μια μάχη ανάμεσα σε τριακόσιους επιλεγμένους από την κάθε πλευρά στρατιώτες, και η έκβαση της μάχης να αποφάσιζε ποιος θα είχε τον έλεγχο της αμφισβητούμενης περιοχής.

Οι τριακόσιοι Σπαρτιάτες ήταν ελαφρότερα οπλισμένοι, όπως το συνήθιζαν: περικνημίδες και κοντές ασπίδες και κοντά σπαθιά.  Οι Αργείοι παρέταξαν τριακόσιους οπλίτες με τον συνήθη για οπλίτη οπλισμό: πανοπλία και μακριά ολόσωμη ασπίδα (που λεγόταν "όπλον" και από αυτή την ασπίδα οι οπλίτες ονομάστηκαν έτσι), μακρύ σπαθί και βαρύ δόρυ.

Όλη τη μέρα η μάχη ήταν σκληρή.  Στο πεδίο της μάχης δεν είχαν επιτραπεί, βάσει της συμφωνίας, ούτε παρατηρητές: οι Σπαρτιάτες στην πόλη τους και οι Αργείοι στη δική τους.  Όταν έπεσε το σκοτάδι, το πεδίο της μάχης ήταν στρωμένο με τα σώματα των τριακοσίων Λακεδαιμόνιων και διακοσίων ενενήντα οχτώ Αργείων.  Δύο από τους Αργείους, ο Αλκήνωρ και ο Χρόμιος ήταν ζωντανοί.

Κατάκοποι αλλά χαρούμενοι οι Αργείοι οπλίτες έσπευσαν στο Άργος να αναγγείλουν την νίκη της πόλης.  Όμως, λίγη ώρα μετά, τί ήταν αυτό; Κάτι κουνήθηκε στο στρωμένο με πτώματα καταματωμένο τόπο της μάχης: ήταν ένας Σπαρτιάτης, ο Οθρυάδης, που τα τραύματά του δεν ήταν θανατηφόρα, μετά από κάμποση ώρα σε αναισθησία είχε ξαναβρεί τις αισθήσεις του.  Σηκώθηκε με πολύ κόπο, γύρισε το βλέμμα του στο πεδίο της μάχης και στα σώματα των νεκρών φίλων και συστρατιωτών του και, αν και περίλυπος και καταπληγωμένος, αποτελείωσε το καθήκον του: αφού ήταν ο τελευταίος ζωντανός, ήταν ο νικητής.  Αφαίρεσε με πολύ κόπο τον οπλισμό μερικών από τους νεκρούς αντιπάλους του και τον μετέφερε μέσα στο Σπαρτιάτικο στρατόπεδο όπου και τον έστησε σε σωρό, τον επιλεγόμενο «θρίαμβο».  Κατόπιν, μη θέλοντας να επιβιώσει, αυτός μόνος, του θανάτου όλων των συντρόφων του, αφού έγραψε πάνω στην ασπίδα του, με το ίδιο του το αίμα τη λέξη «νενίκηκα», βύθισε το σπαθί του στο στήθος του.

Η επόμενη ημέρα βρήκε και τις δύο πόλεις να πανηγυρίζουν τη νίκη τους: το Άργος γιατί δύο δικοί του οπλίτες είχαν επιβιώσει, η Σπάρτη γιατί ο δικός της στρατιώτης, ο Οθρυάδης, είχε στήσει θρίαμβο με τα όπλα των Αργείων, άρα ήταν ο τελευταίος που είχε παραμείνει στο πεδίο της μάχης.  Ούτε λίγο ούτε πολύ οι Σπαρτιάτες κατηγόρησαν τον Αλκήνορα και τον Χρόμιο ότι το είχαν βάλει στα πόδια, γι’ αυτό και παρέμειναν ζωντανοί!

Έτσι, ο θάνατος των πεντακοσίων ενενήντα οχτώ παλληκαριών δεν έλυσε το πρόβλημα.  Άρχισαν κανονικές εχθροπραξίες, πόλεμος κανονικός, που το τέλος του βρήκε τη Σπάρτη νικήτρια. Οι Αργείοι έκοψαν τα μακριά μαλλιά τους κοντά και απαγόρευσαν στις γυναίκες τους να φορούν κοσμήματα, σε ένδειξη πένθους.  Το αντίθετο έκαναν οι Σπαρτιάτες που άφησαν να μακρύνουν τα μέχρι τότε κοντά μαλλιά τους. Δικαιολογημένο το πένθος για τους Αργείους.  Ήταν τόσο το αίμα που χύθηκε, που το Άργος από τότε μπήκε σε μια περίοδο αργής μα βέβαιης παρακμής.  Οικονομικής κυρίως, μια και ή ζωή της πόλης ήταν βασισμένη στο εμπόριο, που, όμως, έπρεπε να υποστηρίζεται και από μια υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη για να διατηρήσει τα ερείσματά του.  Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης Α' κατέλαβε το Άργος το 494 π.Χ.  Η παρακμή του Άργους ήταν σοβαρή και 62 χρόνια μετά, το 431 π.Χ., όταν ξέσπασε ο Πελοποννησιακός πόλεμος.  Σ’ όλη τη διάρκειά του δεν κατάφερε να βοηθήσει την Αθήνα παρ’ ότι πολύ το επιθυμούσε.  Επί 28 χρόνια η πόλη παρέμεινε ανήμπορος θεατής.