Παρόλη τη γλώσσα στην οποία έγραψε ο "Κοσμοκαλόγερος" Παπαδιαμάντης, τα θέματα με τα οποία καταπιάστηκε και το ταλέντο του με το οποίο τα υπηρέτησε είχαν ως αποτέλεσμα η επίδρασή του στα Γράμματα να είναι ακόμα πολύ μεγάλη. Γνώμη του γράφοντος είναι πως όταν η Ελληνική Παιδεία ολοκληρώσει την πορεία των γλωσσικών επιλογών που επιβάλλονται με εγκυκλίους από ψηλά, όταν η Παιδεία που προσφέρεται στα παιδιά μας γίνει άξια του ονόματός της και σταματήσει να είναι εκπαίδευση θλιβερά εξαρτημένη από ανάγκες εισαγωγής σε κάποιο κλάδο της τριτοβάθμιας απόκτησης ειδικών επαγγελματικών γνώσεων, όταν οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη Δημοτική και την Καθαρεύουσα κοπάσουν και γίνει κοινή συνείδηση του Έθνους πως η Ελληνική μας γλώσσα είναι μία, ενιαία και συνεχής (και καθόλου ...συνεχή), τότε θα φανεί το γελοίον του να δημοσιεύονται τα συγκλονιστικά διηγήματα του κυρ Αλέξανδρου σε ...μεταφράσεις(!), μην και κουράσουμε τα παιδιά μας να μάθουν τη γλώσσα μας/τους! Τα ίδια παιδιά μας που, μαθαίνοντας ξένες γλώσσες, δεν φοβόμαστε μην στραμπουλήξουν τη γλώσσα τους και τα βάζουμε να προφέρουν στα Γερμανικά 5-6 συνεχόμενα σύμφωνα, τους (μας) στερούμε το δικαίωμα στην σαφήνεια της προσθήκης ενός τελικού νι για να σηματοδοτήσουμε το αρσενικό γένος, ενός άλλου για να διακρίνουμε το αρνητικό μόριο 'δεν' από το αντιθετικό 'δε', και τα αφήνουμε να κατακρεουργούν την Προστακτική επιμένοντας να της κολλούν και μια χρονική αύξηση!
Όπως και να είναι, το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη είναι πολύ μεγάλο και μπορεί να αντέξει στον χρόνο. Όπως άντεξε και το οικογενειακό του χαμόσπιτο που ο Δήμος μετέτρεψε σε Μουσείο και που περιμένει να συγκινήσει τους μαθητές του μέλλοντος. Αυτό το σπιτάκι που ο ευλογημένος δεν μπόρεσε να χαρεί, και έφαγε τη ζωή του στη μπακαλοταβέρνα του Καχριμάνη, στην οδό Σαρρή του Ψυρή! Από αυτό το σπιτάκι είναι οι φωτογραφίες αυτής της μικρής Συλλογής.